Fly4free.pl

Pierwsza noc w jurcie za nami. Nie wiem czy naprawdę było nam tak ciepło i wygodnie, czy po prostu zmęczenie po wielu godzinach konnej jazdy dało o sobie znać, ale spaliśmy snem tak twardym, że nie zbudziłby nas nawet przemarsz wojsk Tamerlana. :mrgreen: Wieczorem gospodarz poczęstował nas kumysem - lokalnym alkoholem ze sfermentowanego końskiego mleka (yep, it tastes as good as it sounds :twisted:) i obawialiśmy się, że nad ranem będziemy przeklinać każdy metr oddzielający jurty od wychodka. Tymczasem wszyscy czuliśmy się zadziwiająco dobrze. Biorąc pod uwagę gastrologiczne statystyki z całego wyjazdu - był to jeden z najlepiej przez nas przyjętych “posiłków” ;)

Spakowaliśmy nasze nieliczne manatki, a w międzyczasie córeczki gospodarza nakryły do stołu - prawdziwe “śniadanie na trawie” z widokiem na zielone góry, jurty (i wychodek ;)) B. uzupełniał na kolanie dziennik podróży, S. chwytającym za serce krzykiem “NIEEE!!!” - dobiegającym z wychodka - oznajmiła światu, że kapelusz przeciwsłoneczny właśnie spadł jej w “TO” miejsce :lol:, czas płynął leniwie, ale wciąż nigdzie nie było widać naszego przewodnika. Wrócił po jakimś czasie, zdyszany i nieco rozbawiony. Okazało się, że w nocy nasze konie urządziły sobie samodzielną wycieczkę do potoku - całe 2 kilometry skakania ze spętanymi przednimi kończynami!






















Nowoczesna technologia w służbie tradycji ;)












Ruszyliśmy w stronę najwyższej przełęczy na trasie. Początkowo łagodne podejście, zamieniło się niebawem w stromą kamienistą górską ścieżkę - w najwyższym punkcie nie różniącą się niczym od skalistych tatrzańskich szlaków. W którymś momencie wierzchowiec G. stwierdził, że ma dość i nie idzie dalej, więc G. musiał robić piechotą “walk of shame” pod górę.

Tymczasem z przełęczy po raz pierwszy ukazuje nam się widok na majaczącą w oddali taflę jeziora - jest o wiele większe niż się spodziewałam. Przyspieszyliśmy. Jechaliśmy teraz przepiękną, rozległą, obsypaną kwiatami łąką, łagodnie schodzącą w stronę brzegów Song Kol. Dotychczasowa trasa, wiodąca przeważnie wąskimi trawersami lub stromymi kamiennymi ścieżkami, nie pozwalała nam zbyt często na przejście na “piąty bieg”. A tu wreszcie można się było swobodnie puścić galopem!

Pech chciał, że tym razem to przez moje siodło przerzucony był sznur z przytroczonymi plecakami. W galopie szybko okazało się, że jeden plecak jest cięższy, zaczyna ciągnąć za sobą drugi. Lecimy galopem, stoję w strzemionach, jedną ręką trzymam wodze i telefon, którego nie zdążyłam schować (sic!), a drugą próbuję poderwać do góry wrzynający się w siodło sznur z plecakami i go wyrównać. “DRRRR!!!” i standardowe manewry mające na celu zatrzymanie wierzchowca tym razem nie działają. Mój koń najwyraźniej uważa, że jak wszyscy biegną, to on przecież gorszy nie będzie! Krzyczę “STOOOOP” do mojej ekipy w nadziei, że jak wszyscy się zatrzymają, to i mój wierzchowiec zwolni. Ale gdzie tam, nie słyszą albo nie chcą słyszeć ;) W końcu udaje mi się zapanować nad ignorującym mnie rumakiem (ale nie nad towarzyszami ;)). Sprawdzam - żyjemy wszyscy, tj. ja, koń, plecaki i telefon ;) Jak się po chwili okazuje cała akcja z tej spontanicznej “szarży” nagrała się przypadkiem na telefonie. Do dziś tworzy jedną z najzabawniejszych pamiątek z wyjazdu. Co jak co, ale jednak zdjęcia wszystkiego nie oddadzą… ;)


***

Wreszcie ukazują się nam pierwsze jurty na nadbrzeżnych pastwiskach. Jest pięknie. Naprawdę jest jak z pocztówki. A nawet lepiej. Zatrzymujemy się przy jurtach położonych nad strumieniem, który kilkadziesiąt metrów dalej wpada do jeziora. Dzieciaki wybiegają na nasze powitanie... Wtedy jeszcze nie wiem, że to właśnie z tego miejsca będę mieć swoje chyba najfajniejsze wspomnienia z całego wyjazdu...DZIEŃ 6. - c.d. / NAD JEZIOREM SONG-KOL

W obozowisku nad jeziorem spotykamy przyjaciela Azkata, który przywędrował tu przed nami wraz z trójką europejskich turystów. Dołączamy do nich, wylegujących się już na trawie.
















Odpoczynek nie trwa jednak długo, dzieciaki nie pozwalają nam się lenić. Najpierw S. zostaje wciągnięta przez swojego pięcioletniego kirgiskiego adoratora do zabawy pt. “real life Angry Birds”, polegającej na rzucaniu w jej chłopaka wielkimi drewnianymi pieńkami ;) (wie dzieciak jak się pozbyć konkurencji :lol:) A potem i mnie czyjeś małe rączki wyciągają na wspólne zwiedzanie obozowiska, podczas którego zostaję zasypana gradem pytań i informacji, przeważnie łączących kirgiski, rosyjski i angielski w każdym jednym zdaniu.

“Mam na imię Alija. A Ty jak się nazywasz? Skąd jesteś?”
“Lubisz Bollywood? Chodź zatańczymy jak w Bollywood! Albo pobawmy się w księżniczki!
“Daj aparat, zrobię selfie! Ale musisz zrobić dziubek, wiesz?”

:mrgreen:

Chłopaki bawią się w strzelanie do celu, a ja włóczę się z małą po całym jailoo - od zwierzęcia do zwierzęcia - Alija przedstawia mi z imienia każdą klacz, każdego źrebaka i opisuje wszystkie końskie koligacje rodzinne, w takim tempie, że czuję się jakby mi ktoś próbował streścić “Modę na Sukces” w 15 minut ;)

Alija jest jedenastoletnim wulkanem energii. Chce być aktorką Bollywood, robi 8968687 min na minutę. Byłaby też niezłym fotografem - kiedy dałam jej na chwilę aparat, w przeciągu tych kilku chwil zrobiła szerokim kątem same fajne dynamiczne portrety. W trakcie roku szkolnego mieszka w małym miasteczku nieopodal Koczkoru, ale całe lato spędza wraz z młodszym bratem u dziadków w jurtach nad Song-kolem.














Pierwsza niezbyt udana próba zrobienia selfie lustrzanką :mrgreen: /fot. Alija/



A tym razem skutecznie ;) /fot. Alija/



I kto powiedział, że szeroki kąt się nie nadaje do portretów ;) /fot. Alija/










Chociaż okoliczności przyrody były zupełnie inne, to i tak nagle przypomniało mi się moje własne dzieciństwo i sielskie wakacje u rodziny na wsi. Zabawy w chowanego z najlepszą kryjówką w kurniku, ucieczki przed kozimi rogami, gry w “babinktona” i skoki na siano w stodole. Beztroskie lata bez laptopów, telefonów i gier komputerowych, kiedy dosłownie wszystko mogło stać się zabawką, a jedynym ograniczeniem była wyobraźnia.

Dzięki dzieciakom w obozowisku zrobiło się tak gwarno i wesoło, że w końcu całe jailoo - my, inni turyści, nasi przewodnicy, dzieci, dorośli - wszyscy zaczęli się bawić w berka. Gdyby ostatnia piękna scena z filmu “The Secret Life of Walter Mitty” miała miejsce nad Song-kolem, a nie w Wakhanie, to wyglądałaby chyba właśnie tak... ;)








Walki jaków ;)



Berek!









"You must work on your tea-pouring skills, if you want to find a decent husband" :?










Po kilku godzinach frajdy i laby trzeba jednak było ruszać dalej. To było najtrudniejsze pożegnanie podczas całego wyjazdu. Nawet kiedy już siedziałam w siodle, Alija jeszcze próbowała się przytulić. B. też rozpaczał - myślał, że zostajemy tu na noc i nastawił się, że to już koniec jazdy konnej na dziś, a zatem - dla niego - definitywny koniec jazdy konnej na zawsze :twisted: Tymczasem mieliśmy jeszcze przed zmierzchem dotrzeć do jurt położonych na drugim krańcu jeziora.




DZIEŃ 6. c.d. / NAD JEZIOREM SONG-KOL

Jechaliśmy teraz konno szerokim płaskim pastwiskiem, ciągnącym się wzdłuż całego brzegu jeziora, po lewej stronie mijając od czasu do czasu pojedyńcze jurty oraz stada koni i owiec, a po prawej mając Song-kol i majaczące w oddali szczyty Tienszanu. Wreszcie mogliśmy jechać rzędem obok siebie, a nie jedno za drugim. Nacieszaliśmy się ostatnimi godzinami w siodle; ćwiczyliśmy wolty, ósemki, chodzenie do tyłu i co tam się jeszcze dało i co chwilę przechodziliśmy w galop. Notabene był to jedyny sposób by powstrzymać mojego wierzchowca przed robieniem gwałtownych przystanków na podjadanie trawy mniej więcej co 5 sekund ;) Do obozowiska, które miało nas przygarnąć na noc dotarliśmy późnym popołudniem - w sam raz na kolację.

Nic dziwnego, że Kirgistan - w wielkim uproszczeniu! - nazywany jest "Szwajcarią Azji". Mnie jednak na myśl przyszło inne skojarzenie - z tolkienowskim Rohanem, krajem "zaklinaczy koni". Koniec końców dzieciaki podobno uczą się tu jeździć konno, zanim jeszcze nauczą się chodzić.